Çanakkale’nin Bayramiç ilçesinde yaşlı bir çiftin evi geçenlerde yandı, bir tek canlarını kurtarabildiler. Türkiye genelinde yaşlı çift için yardım kampanyası başlatıldı ve 2-3 gün içinde hesaplarında 95.000TL para birikti…
Rivayete göre yaşlı amca hesapta bu denli para biriktiğini öğrenir öğrenmez basına açıklama yapıp; yardım edenlere teşekkür ederek bu paranın kendileri için yeterli olduğunu, daha başka para göndermemelerini duyurur
…
Bu hadiseden şüphesiz birçok ders çıkartılabilir; hayatın imtihan oluşu, yaşlılarımızın hal-i pür melali, yardımlaşma duygusu vb…
Radyoda haberi duyunca tüylerimi diken diken eden husus; her şeyini yitirmiş bir insanın, yaşadığı ağır mağduriyete rağmen ele geçirdiği imkan ile yetinmeyi bilmesiydi…
Yetinmek duygusunun, diğer adıyla kanaatkarlığın her babayiğidin harcı olmadığını bir kez daha anladım…
Demek ki bu duygu “büyük adam” olup fiyakalı takılmak ve etrafa caka satmakla elde edilebilecek bir haslet değilmiş…
Demek ki bu duygu “entelektüel” olup büyük laflar etmek ve yapmadığını söyleyerek ahkam kesmekle de ilgili değilmiş…
Ve demek ki bu duygu “zengin” olup şatafatlı yaşam sürmek ve altta kalanları unutmakla elde edilebilecek bir haslet hiç değilmiş…
…
Bu hadiseyi bir dostumla paylaştığımda, paradoksal biçimde yoksulların daha kanaatkâr olduğunu gözlemlediğinden bahsedince Peygamberimiz a.s.’ın hadisi geldi aklıma;
“İnsana bir vadi dolusu altın verilse iki vadi dolusu altın ister. İki vadi dolusu altın verilse üç vadi dolusu altın ister. Halbuki insana bir avuç toprak yeter."
Eviniz yanmış, kül olmuş; oluk oluk para akıyor hesabınıza ve siz biriken parayı duyunca “Bu bize yeter!” diyebiliyorsanız saygıdeğersiniz, erdemlisiniz…
Çünkü elinize geçen imkanla yetinmişsiniz…
Çünkü yaşadığınız mağduriyeti fırsatçılığa dönüştürmemişsiniz…
Çünkü daha fazlasını istememişsiniz…
Çünkü zor günler için “biraz daha, biraz daha…” diye mal yığmaya çalışmamışsınız…
Çünkü yardım edenlerin iyi niyetini suiistimal etmemişsiniz…
…
Yetinmemek bir tür tatminsizlik halidir. Tatminsizlik iflah edilmesi zor bir hastalığa dönüştüğünde insanoğlu hem kendisine hem de çevresine zarar vermeye başlar…
İflah olmaz tatminsizliğimiz, cazibesine kapıldığımız modern yaşam biçiminin de bir sonucudur. Bu yaşam biçimi daha çok tüketmemizi, dolayısıyla daha çok edinmemizi salık veriyor bize. Daha çok tüketmek, daha çok edinmek beraberinde yetinmemeyi zaruri kılıyor…
Modern yaşam biçiminde yetinmek, kanaatkar olmak; cahillikle özdeşleştiriliyor, bir tür saflık olarak değerlendiriliyor, hatta “enayilik” olarak yaftalanıyor…
Eviniz yanmış, oluk oluk hesabınıza para akıyor ve siz “Ev almamız için bu para yeterli!” diyorsanız sizde sorun var demektir! “Akıllı” davranıp fırsatları kullanmadığınız için zekanızdan bile şüphe edilir…
…
Kanaat etmemek öyle bir hastalıktır ki; bu hastalığa düçar olduğumuzda sadece ev idaresinde değil tüm alanlarda tatminsizlikle yüzleşiriz.
Nitekim 17 aralık’ta gün yüzüne çıkan ve son günlerde ülkemizde ağır bir huzursuzluğa dönüşen sorunsalda da meselenin bir yönü yine yetinmeme, daha fazlasını isteme hastalığı ile ilgilidir…
Her şeyin daha fazlasını ister hale geldik; paranın, evin, derecenin, makamın, kıyafetin, aracın vb. en iyisini/en fazlasını istediğimiz gibi iktidarın da en fazlasını, tümünü ister hale geldik...
Her şeyin bize ait olmasını isterken zımnen tatminsizliğimizi deşifre ediyoruz…
Her şeyin bize ait olmasını isterken aslında Allah’ın taksimine rıza göstermiyoruz…
Her şeyin bize ait olmasını isterken aslında yetersizliğimizi sergiliyoruz…
…
Haliyle yetinen yaşlı çift gibi olmaya ihtiyacımız var!
Daha fazlası için yırtınmak yerine takdire boyun eğme mecburiyetimiz var!
Hz.Ömer Peygamberimiz’den rivayet ediyor; “Muhakkak ki bir kişilik yemek iki kişiye yeter, iki kişilik yemek de üç ve dört kişiye yeter. Dört kişilik yemek de beş-altı kişiye yeter!"
Evlerimizin, odalarımızın, mobilyalarımızın, hesaplarımızdaki paralarımızın bize yetmediği bir atmosferde;
Kanaatkâr olmaya ne de çok ihtiyacımız var!
(Bu yazı 22.01.2014 tarihinde 212haber Gazetesi'nde yayımlanmıştır)
